Het zal je gebeuren. Je bent gitarist en van de een op de andere dag vallen een paar vingers uit. De juiste snaren raken lukt niet meer, je begint fouten te maken en ineens moet de band een vervanger voor je gaan zoeken. Dit overkwam Peter Gijsberti-Hodenpijl (66) uit Amsterdam. Naast gitaar spelen kon hij zijn beroep als documentalist niet meer uitoefenen. Hij kwam terecht bij TIGRA Amsterdam, waar hij verschillende behandelingen onderging, waaronder een Gedragsmatige Fysieke Training (GFT). De behandelingen begonnen aan te slaan en vandaag de dag kan hij weer 90% van zijn normale werkzaamheden doen. Lees hier zijn hele verhaal.
“Eind mei 2017 wist ik dat er iets goed mis was”, begint Peter zijn verhaal. “Ik ben gitarist in een band en we hadden een optreden. De hele week liep het gitaar spelen al niet lekker. Tijdens de repetities had ik al bepaalde missers. Ik dacht aanvankelijk dat het aan mijn snaren lag. Deze heb ik die week tot twee keer toe verwisseld. Maar dat hielp helemaal niets. Ik wist niet wat er aan de hand was. Tijdens het optreden ging het soms flink fout. De volgende dag werd ik wakker en kon ik mijn ringvinger en pink niet meer bewegen. Ze stonden helemaal verkrampt en ik kreeg steeds heftigere zenuwpijn in mijn hele linkerarm. Dat was het moment dat ik naar de huisarts ben gegaan.”
De huisarts stuurde Peter door naar het ziekenhuis. Daar dachten ze dat het een beschadigde zenuw was. Ondertussen had hij zoveel pijn aan zijn arm en vingers dat hij zijn werk als documentalist niet meer kon uitvoeren. De arts uit het ziekenhuis stelde een operatie voor. Op dat moment kwam Peter via zijn Arboarts in contact met TIGRA. “Eugène Koeman en Dijana Barisic, TIGRA-adviseurs Arbeid en Gezondheid, hielpen mij en waren er al snel achter dat het helemaal niet om die zenuw ging die de arts uit het ziekenhuis wilde opereren. Zij zagen dat het een andere zenuw betrof en dat bleek juist.”
“Ik merkte in alle opzichten dat het beter ging”
“Ze startten met een manuele fysiotherapeutische behandeling. Al gauw daarna moest mijn herstel gestimuleerd worden door fysieke training. Zo ben ik met een Gedragsmatige Fysieke Training gestart. Ik moest mij wekelijks melden en onder begeleiding van de TIGRA-adviseurs moest ik belastingsoefeningen doen. Ik moest de juiste belasting aan mijn systeem toevoegen om zo alles weer met elkaar in verband te laten stellen.”
“Na een halfjaar werd de pijn in mijn arm minder, maar ik kon mijn vingers nog altijd niet bewegen. Toch merkte ik dat de pijnen qua frequentie en heftigheid minder werden. Mijn arm kon ik meer bewegen. Ik merkte in alle opzichten dat het beter ging!”
“Aan het begin van het GFT-traject werd als doel gesteld om binnen een halfjaar weer optimaal het werk te zijn”, zo vertelt Peter. “Met mijn linkerhand weer kunnen schrijven. Dat was het doel. Gelukkig is dat doel tot op zekere hoogte gerealiseerd. Wel met wat aangepaste werkomstandigheden. Ik heb een speciale bureaustoel en moest heel veel oefeningen doen op een dag. Ook op kantoor. Maar ik ben blij dat ik mijn werk als documentalist weer kon oppakken.”
“Er waren momenten dat ik dacht dat het nooit meer goed zou komen met mijn vingers”
Toch was het GFT-traject alles behalve eenvoudig. “Op sommige momenten dacht ik dat het nooit meer goed zou komen met mijn vingers. Waar ben ik mee bezig dacht ik dan. Dit waren vooral mentale dieptepunten. Gelukkig hielp TIGRA-adviseur Eugène me hier ook bij. Ik ben ontzettend te spreken over de begeleiding vanuit TIGRA. Wat ik ook heel prettig vond, was dat ze direct contact hadden met mijn leidinggevende. Ze gaven de juiste adviezen voor houding en werkplekinrichting en ondersteunden me in alles.”
Vanaf 1 november gaat Peter met pensioen. Hij blijft echter wel schrijven. TIGRA Amsterdam heeft hem gevraagd om bedrijfsdocumentatie te schrijven. Dit gaat hij drie dagen in de week doen. “Ik vind het erg leuk dat ik TIGRA Amsterdam hiermee kan helpen.” Peter speelt ook weer gitaar. “Ik kan het niet meer uren volhouden helaas, maar ik doe het wel weer. Met de band kan ik het hele avondprogramma niet meer meespelen. Maar ik ben al blij dat ik weer kan spelen. Af en toe heb ik nog wel last van de betreffende zenuw. Het gaat nooit helemaal weg. Maar 90% is over. En dat is genoeg om veel dingen weer te kunnen doen. Het was een geslaagd traject!”
